Home › Aandoeningen › Heup › Labrumscheur

Labrumscheur Terug naar overzicht

Wat is het labrum?
De heup is een kogelgewricht waarbij de kop van het dijbeen (femur) scharniert in de heupkom (acetabulum). Op de rand van de heupkom ligt het labrum. Dit is een ring van bindweefsel dat vergelijkbaar is met het bindweefsel dat we terugvinden in de meniscus van de knie. Deze ring gaat over in het kraakbeen van de kom en omsluit de heupkop als het ware als een 'zuignap'. De heupkom wordt hierdoor beter gestabiliseerd in de heupkom en het kraakbeen wordt beter gevoed. Dankzij het labrum past de heupkop in de heupkom, waardoor er minder snel slijtage zal optreden.

Wat zijn de oorzaken van een labrumscheur?
Het labrum kan scheuren door een trauma of door leeftijdsgebonden slijtage. Een labrumletsel kan ook veroorzaakt worden door femoro-acetabulair impingement. Dit betekent dat er een "heupinklemming" ism waarbij de kop en de kom als het ware botsen tegen elkaar. Hierdoor ontstaat er een repetitieve schade.

Welke klachten geeft een labrumscheur?
De pijn bij een labrumscheur wordt vooral gevoeld in de liesregio. Bewegingen zoals het aan- en uittrekken van kousen en schoenen, het op- en afstappen van de fiets, het opstaan uit een zetel, het in- en uitstappen uit de auto en dergelijke kunnen dan pijn veroorzaken. Betrekkingen gaan bij vrouwelijke patiënten dikwijls ook pijnlijk zijn in de lies of aan de zijkant van de heup. Ook kan er ontstekingspijn ontstaan door de irritatie van het gewrichtsslijmvlies, die gepaard kan gaan met de labrumscheur.

Diagnose en behandeling van een labrumscheur
De diagnose van de labrumscheur kan door de orthopedisch chirurg na een grondig klinisch onderzoek vastgesteld worden. De patiënt beschrijft de symptomen waarmee hij of zij geconfronteerd wordt en de arts voert een aantal klinische tests uit. Daarnaast, om een beter zicht te krijgen op de aard van de beschadiging van het labrum, wordt medische beeldvorming ingeschakeld. Een standaard radiografie volstaat meestal om de afwijking te constateren, maar vaak is er een CT-scan of MRI-scan nodig om een gedetailleerd beeld van de schade te verkrijgen. Een CT-scan laat toe om de afwijking in 3 dimensies voor te stellen. Een MRI-scan wordt soms uitgevoerd om de ernst van de aantasting van omgevende weefsels in te schatten.

Aan de hand van de onderzoeken beslist de arts, samen met de patiënt, welke behandeling van de labrumscheur, conservatief of operatief, zal worden opgestart. Een corticoïde infiltratie wordt dikwijls eerst uitgevoerd omdat ze in 30 to 40% van de gevallen en volledige pijnverlichting geeft. Deze infiltratie biedt naast de therapeutische, ook een diagnostische meerwaarde.
De heupartroscopie biedt over het algemeen de beste resultaten in de behandeling van een labrumscheur aan de voorzijde van het gewricht. Indien de scheur zicht aan de achterzijde bevindt, is een open chirurgische dislocatie meestal noodzakelijk.

Revalidatie labrumscheur

Een niet-operatieve behandeling, zoals corticoïde infiltratie, kan na een 3 tot 4-tal weken effect opleveren met een vermindering van pijn. De resultaten hiervan worden na een controle-consultatie met de patiënt besproken.

Het succes van de behandeling van de labrumscheur hangt af van de mate waarin het labrum, en vooral het aangrenzende kraakbeen beschadigd zijn. Indien het labrum bij een heupartroscopie gefixeerd en bijgewerkt wordt tot op de stabiele randen, zijn er onmiddelijk na de operatie geen restricties qua bewegingen. Bij hechtingen van de labrumscheur en de behandeling van kraakbeendefecten verloopt de revalidatie moeizamer. Het duurt steeds 4 tot 6 weken voordat lichter werk hervat kan worden. Voor zwaardere arbeid moet men 3 à 4 maanden wachten. Vaak moet men tot een jaar geduld hebben voordat het gewricht volledig hersteld is.

Na een heupartroscopie is er een verbetering voor 80 tot 90% van de patiënten vast te stellen. In 10% van de gevallen kan het gebeuren dat patiënten slechter af zijn na een operatie. Dit wordt dan meestal veroorzaakt doordat de aanwezige schade substantieel is. Voornamelijk de reeds aanwezige kraakbeenschade is dan de determinerende factor.